Blog

Iedere keer dat ik door het tropisch regenwoud loop, word ik overvallen door het ultieme reisgevoel. Ver weg van het dagelijks leven geef ik me over aan de natuur om mij heen. Ik prijs me bijzonder gelukkig dat ik al veel mooie stukjes regenwoud heb mogen zien in Azië en Midden-Amerika en ik kijk er ontzettend naar uit om dit de volgende keer met mijn zoontje te beleven. Ik hoop dat hij dit op zijn beurt ook met zijn kinderen mag meemaken.

Een prachtige voorjaarsdag met een stralende lentezon. Ik heb zin in het interview dat vandaag gepland staat. Dr. Philip Stander zet zich al jarenlang met hart en ziel in voor de bescherming van de woestijnleeuwen in Namibië. Voor zijn onderzoek brengt hij soms weken achtereen door in de zinderende woestijn en gedurende die tijd is zijn Landrover zijn woonplaats. Het biedt hem schaduw om overdag te slapen en een geïmproviseerd keukentje om één keer per dag tosti’s te bakken. ‘Zijn’ leeuwenpopulatie is zelfs onderwerp geworden van de prijswinnende natuurfilm Vanishing Kings.

Maandenlang sprak Joost Tania, directeur van Thika Travel en bestuurslid van de Thika Foundation, over de bijzondere man die hij naar Nederland wilde halen voor een lezing. Het ging over Dr. Philip Stander, of ‘Flip’ voor vrienden en familie. Eind maart was het dan zover en we verwelkomden Philip en zijn partner Emsie in ons kikkerlandje. De frisse lenteochtend beviel hen wel: “Ha, lekker koel!”

Waarom deze lange reis? We raakten gefascineerd door het verhaal: De zwarthals-kraanvogels zijn prachtige dieren, waarvan de populatie helaas hard achteruit gaat. Ze broeden op de hoogvlaktes van Tibet, en trekken in het najaar naar het zuiden om de ijzige winterkou te ontvluchten. Daarvoor moeten ze wel een monsterklus klaren: vliegen over de hoogste bergruggen ter wereld, 7000 meter of hoger! Het gebrek aan zuurstof op deze hoogte, de onvoorspelbare weersomstandigheden en gebrek aan voedsel maken deze vlucht elk jaar weer tot een hachelijke onderneming. Ze strijken onder andere neer in een aantal valleien in Bhutan, waar ze in de maanden november tot februari gezien kunnen worden. Bekend is de Phobjikhavallei, waar ook het Black Necked Crane-Centre gevestigd is, maar wij kozen een wat rustiger plekje uit.

Hoe verhouden die factoren toerisme, conservation en ontwikkeling zich eigenlijk tot elkaar? En hoe heeft de reiziger hier zélf impact op? René van der Duim, hoogleraar Toerisme en Duurzame Ontwikkeling aan de Universiteit van Wageningen, legt het uit.

De tijd van de grote ontdekkingsreizigers is voorbij. Dankzij allerlei moderne technologieën werd onze wereld aardig in kaart gebracht en kennen we het bestaan van nagenoeg elk stukje land dat boven zeeniveau uitsteekt. Maar hoe hard we ook ons best doen, sommige oude beschavingen die op deze stukjes land gefloreerd hebben blijven een mysterie. Op één van de meest afgelegen eilanden ter wereld waken de Moai over de geheimen van een verloren beschaving; welkom op Paaseiland!

Regelmatig zien we schrikwekkende foto’s langskomen van de gigantische hoeveelheid plastic die langzamerhand de oceanen vult. Walvissen, schildpadden en andere zeedieren raken verstrikt of eten ongelukkigerwijs hun buiken vol van deze onverteerbare troep. Her en der verschijnen initiatieven om het gebruik van plastic te verminderen. Hippe hervulbare koffiebekers zijn niet meer weg te denken uit het straatbeeld, wasbare vershoudfolies met vrolijke prints zijn bij menig webshop te bestellen en vloggers posten filmpjes over hoe zij een maand zonder plastic (over)leefden.

Dit is onze tweede dag in het Tierra Patagonia hotel en we hebben besloten om vandaag in plaats van één lange wandeling de dag te verdelen in twee verschillende kortere hikes. Andere hotelgasten waren zeer enthousiast over de Mirador de Cuernos en dus lopen wij deze ochtend alweer vroeg door het oneindige landschap.

Als je online de foto’s van het Tierra Patagonia hotel bekijkt, dan weet je dat je wat bijzonders te wachten staat. De verwachtingen waren dus hoog, maar toch weten we bij de eerste aankomst in het Tierra Hotel niet wat we zien. Een busje bracht ons comfortabel van het vliegveld in Punta Arenas naar het hotel, waar we warm onthaald worden. 

Onze gids Gabriël stapt stevig door en wijst ons intussen op allerlei bijzonderheden. In de verte zien we gracieuze flamenco’s en even later proeven we een eetbare Chaura bes. Guanaco’s staren ons nieuwsgierig aan. Deze guitige dieren, uit de familie van de kameelachtigen, zullen we de komende dagen nog veelvuldig tegenkomen. We kunnen het nog nauwelijks geloven dat we hier zijn.